Herbertowski moment. Też.

Wahająca się, niepewna i...

Usłyszałam ostatnio bardzo ciekawe zdanie. Jego autorem jest pewien Francuz. Wypowiedź ta brzmiała mniej więcej tak: Coś  wczoraj twierdziłem, dzisiaj już w to wątpię, jutro temu przeczę, codziennie się mylę.
Pierwsza moja myśl- prawdziwe i zarazem wstrząsające, ale jakże życiowe, ponadczasowe i uniwersalne. Pod wpływem tego stwierdzenia, przypomniał mi się utwór Zbigniewa Herberta Nike która się waha. Dumna i wyniosła bogini zwycięstwa jest niezdecydowana. Jej również się to zdarza. W związku z tym, jak może nie przydarzać się człowiekowi?

W wierszu Nike ma dokonać konkretnego wyboru- między aktem tchórzostwa a czynem odwagi. Nie wie, co zrobić, ale mimo to, właśnie w momencie wahania bogini jest najpiękniejsza . 

W niedawno usłyszanym przeze mnie zdaniu i wspomnianym wierszu Herberta, poruszony został ten sam problem. Mianowicie odwieczna wątpliwość. Niepewność. Sceptycyzm i zwątpienie nawet wobec własnych myśli, czynów i zachowań. Nikt nie wie, jak postąpiłby w sytuacji skrajnej. Czy Nike zachowałaby się tak samo, jeśli podobne okoliczności miałyby miejsce wcześniej lub późnej? Francuz z pewnością dzisiaj wątpi w swoje wczorajsze twierdzenie...

Nike która się waha 

Najpiękniejsza jest Nike w momencie 

kiedy się waha 

prawa ręka piękna jak rozkaz 

opiera się o powietrze 

ale skrzydła drżą 

widzi bowiem 

samotnego młodzieńca 

idzie długą koleiną 

wojennego wozu 

szarą drogą w szarym krajobrazie 

skał i rzadkich krzewów jałowca 

ów młodzieniec niedługo zginie 

właśnie szala z jego losem 

gwałtownie opada 

ku ziemi 

Nike ma ogromną ochotę 

podejść 

pocałować go w czoło 

ale boi się 

że on który nie zaznał 

słodyczy pieszczot 

poznawszy ją 

mógłby uciekać jak inni 

w czasie tej bitwy 

więc Nike waha się 

i w końcu 

postanawia pozostać w pozycji 

której nauczyli ją rzeźbiarze 

wstydząc się bardzo tej chwili wzruszenia 

rozumie dobrze 

że jutro o świcie 

muszą znaleźć tego chłopca 

z otwartą piersią 

zamkniętymi oczyma 

i cierpkim obolem ojczyzny 

pod drętwym językiem

(Zbigniew Herbert, Nike która się waha)