Hrabia Tołstoj
Annę Kareninę uważam za genialną i kunsztowną powieść, w której można zatopić się bez pamięci.
Powszechnie uznawana jest za książkę o miłości, ale tak naprawdę główny wątek, czyli romans Anny i Aleksjeja Wrońskiego, stał się dla Tołstoja pretekstem do ukazania szerokiego przekroju społeczeństwa rosyjskiego doby XIX wieku, od chłopów po arystokrację. Ponadto autor przedstawia w niej także własne poglądy polityczne, gospodarcze i religijne.
Czytelnik dowiaduje się jakie wartości wyznawało społeczeństwo rosyjskie w tamtym okresie oraz jakimi zasadami i postawami moralnymi się kierowało. W trakcie czytania powieści niejednokrotnie zadawałam sobie pytanie, dlaczego Anna została wykluczona z towarzystwa i traktowana była z pogardą, podczas gdy Aleksjej nadal cieszył się powszechnym uznaniem i szacunkiem?
Lew Tołstoj doskonale znał psychikę i naturę kobiety, o czym świadczy studium psychologiczne głównych postaci. Perfekcyjnie potrafił oddać emocje, które władały bohaterami. Mistrzowsko skonstruował tę powieść.
Polecam!!!
Ja mogę żyć tylko sercem, wy zaś żyjecie według zasad.
(Anna Karenina, tom 1)
Nasze życia rozchodzą się, ja jestem jego nieszczęściem, a on moim i zmienić ani mnie, ani jego niepodobna, wszystkie próby zawiodły, mechanizm popsuł się.
(Anna Karenina, tom 1)
Usiłował wskrzesić ją w pamięci taką, jaka była, gdy ją spotkał po raz pierwszy, również na stacji kolejowej: tajemniczą, prześliczną, kochającą, tęskniącą do szczęścia i dającą szczęście, a nie okrutną i mściwą, jaką pamiętał z tamtej chwili. Usiłował przypomnieć sobie najpiękniejsze momenty, jakie z nią przeżył, były one jednak na zawsze zatrute. Pamiętał ją jedynie w jej triumfie, gdy spełnia swoją groźbę wywołania w nim nikomu niepotrzebnej, a nieukojonej skruchy.
(Anna Karenina)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz